Lidwina

Ik ben een enthousiaste respijthulp met een zorghart. Ik wandel regelmatig een rondje met zorgvragers of drink met hen een drankje op een terras. Ik ken Den Helder op m'n duimpje en onderneem graag leuke activiteiten met de zorgvrager. 

Interview met Lidwina als respijthulp, 2021:

‘Ik doe het niet voor mezelf’ 

In een woonkamer, ergens in de binnenstad van Den Helder, zit een vrouw gezellig te kletsen met een man. De zon schijnt vrolijk naar binnen en als je door de ruit van de achterkamer naar buiten kijkt, zie je volop groen. Aan de voorzijde van het huis rijden auto's in een gestaag tempo voorbij, zo nu en dan loopt een voetganger voorbij. In dit huis wonen Arie en Gerda Pronk, al meer dan 40 jaar, met veel plezier. Ouderdom komt met gebreken, zegt men wel eens en deze gebreken zijn helaas ook niet aan Arie voorbijgegaan. Zijn vrouw helpt hem zoveel als zij kan, maar het wordt wel zwaar, vooral het laatste jaar. Daarom heeft zij via het Mantelzorgcentrum een respijthulp ingezet. Een respijthulp is een vrijwilliger die bij de mantelzorger thuis komt en zijn of haar taken overneemt. De vrouw aan het begin van het verhaal is de respijthulp, Lidwina Huijts.  

Het besluit om een respijthulp in te zetten werd niet over een nacht ijs genomen. Gerda: “Degene die de zorg ontvangt moet er ook aan toe zijn. Arie wilde niet dat hier een vreemde over de vloer kwam. Hij wilde met mij kletsen, met mij naar buiten, niet met een vreemde. Maar een tijdje terug werd de zorg zo intensief, dat ik er bijna aan onderdoor ging. Toen zag hij ook wel in dat er iets moest gebeuren.” Via Marianne Weel, casemanager respijtzorg, kwamen ze in contact met Lidwina. Lidwina: “Marianne maakt eerst een match tussen de respijthulp en degene die de zorg ontvangt. Op basis van de gesprekken die zij met hen heeft, weet ze wel wie er bij elkaar past. Zodoende kwam ik bij de familie Pronk terecht. En het klikte eigenlijk meteen. Tijdens onze kennismaking kwam ik erachter dat Arie mijn zus kent. Hij was vroeger haar baas geweest. Ik had meteen een goed gevoel en ik denk dat dat heel belangrijk is; dat er een wederzijdse klik is. Anders werkt het niet.” 

Lidwina komt standaard een keer per week, op dinsdag. Maar daarin is ze heel flexibel. Lidwina: “Nu is het op dinsdag, maar tijdens de coronaperiode kwamen we erachter dat je op woensdag in Paviljoen van Toen iets kon drinken. Toen heb ik van dag gewisseld. En als Gerda op een andere dag weg wil en haar zoon kan niet, dan belt ze mij.”  

Gerda is blij met de inzet van Lidwina. “Eigenlijk niet eens voor mezelf. Maar voor Arie is het fijn om met iemand anders te praten dan met mij. We starten de dag altijd rustig op, lezen de krant, kijken het nieuws en discussiëren over verschillende onderwerpen. Als we dan ergens naartoe willen, moet er zoveel gebeuren voordat we buiten staan, dat ik de puf niet meer had om dingen te ondernemen met z'n tweeën. Dat doet Lidwina nu wel. En ik lees een boek en verder doe ik niet zoveel. Ik plan ook niets van tevoren, ik zie wel wat de dag mij brengt.” 

Lidwina gaat vaak met Arie naar buiten, zij neemt hem mee in de rolstoel. Lidwina: “We kletsen eerst over van alles en nog wat en daarna gaan we naar buiten. We hebben ook eigenlijk altijd mooi weer. Maar we moeten wel oppassen dat ik hem niet de struiken in rijd!” Ze grinnikt even en legt uit: “Ik zorg ook voor een mevrouw die na een val in Ten Anker zat. Zij zat buiten op het balkon toen ik met Arie langskwam. Ik zwaaide iets te enthousiast naar haar en Arie reed met rolstoel en al pardoes de struiken in. Daar hebben we toen erg om moeten lachen.” Ook Arie grinnikt bij de herinnering. Hij is blij met Lidwina.  

Met Lidwina als respijthulp heeft Gerda de eerste stap gezet om haar mantelzorgtaken wat lichter te maken. Sinds kort heeft Arie een personenalarmering, ook dat geeft haar wat meer vrijheid. Gerda: “Ik schilder altijd op vrijdagmiddag. Dat is hier vlakbij. Nu hij personenalarmering heeft, durf ik daar weer naar toe te gaan. Als er iets gebeurt, drukt hij op een knop en kan hij direct met een hulpverlener praten. Als hij niet reageert, word ik meteen gebeld. Dat geeft veel rust. En binnenkort ga ik een paar dagen weg, op schildersweekend. Dan gaat Arie een paar dagen naar Ten Anker. Onze zoon woont daar vlakbij en komt dan bij hem langs. En Lidwina komt ook langs. Zo heeft hij toch wat bekende gezichten en voelt het niet helemaal vreemd. Ik kijk er erg naar uit. Het is lang geleden dat ik een paar dagen weg was. Vroeger kon ik Arie wel alleen laten, maar sinds een paar jaar niet meer.  

Gerda snapt wel dat het inzetten van respijtzorg niet voor iedere mantelzorger gemakkelijk is. Gerda: “Ten eerste moet je weten dat het er is. En ten tweede moet je het ook willen; een vreemde in huis. Ik zie dat het Arie heel goed doet. Zijn wereldje werd zo klein, het werd best saai voor hem, maar het is gezellig met Lidwina. Ik doe het daarom vooral voor Arie, niet voor mezelf.”